درواقع عکس العملی بود در برابر هنر پارناسی ین ها که هنری کاملا نمایشی و عبارت از ایجادشکل ها و رنگ های تازه بود.در صورتی که شاعران سمبولیست معتقد بودند که شعر باید تر جمان عواطف و احساساتی باشد که از اعماق روح انسانی- و گاهی تقریبا نا آگا هانه-تجلی می کند.در واقع سمبول و انتخاب آن بر اساسس تطابق و تشابه بین دو چیز -که معمولا یکی از آنها متعلق به دنیای متدی و دیگری از دنیای روحی و اخلاقی است قرار دارد چون شعرای پارناسی ین وابسته به مکتب رآلیسم بودند بنابراین شعر آنان عبارت از تبیین و نمودی مستقیم بود.سمبولیسم درست نقطهء مقابل آن و در واقع نوعی یاد آوری و تذ کار است.شعر سمبولیست ها از یک جهت به مو سقی شبیه است زیرا عبارت از بیان احساسات و تا ثر هایی است که قابل تجزیه و تحلیل دقیق و روشن نیست.سمبولیست ها از نظر لفظ و قالب نیز آزادی های فراوان برای خود قائل شدند و در انتخاب لغات و رعایت قواعد ترکیب و قافیه هیچ قیدی برای شاعر در نظر نگرفتند و حتی وزن را نیز از بین بردند-به طوری که بعضی مصراع های دراز شعر های سمبولیست به کلی با نثر اشتباه می شود.اگر تاریخ جنبش سمبولیسم را نگاه کنیم می توانیم آثار آن را در ادبیات انگلستان و آلمان و موسیقی "واگنر" پیدا کنیم و همین آثار است که در پدید آوردن این مکتب و توسعه آن موءثر بوده است.در فرانسه نیز در آثار شا عرانی مانند شارل بودلر پیش از پیدایی و اعلام رسمی این مکتب -رد پای سمبولیسم دیده می شود.بنیانگذار این مکتب شاعری است به نام" استفان مالارمه" و از بر جسته ترین پیروان این مکتب یکی-"پل ورلن" و دیگری" تریستان کربی یر" و پس از او "آرتور رمبو"است
No comments:
Post a Comment