Sadi - سعدی

سعدی : مشرف الدین مصلح بن عبدالله سعدی شیرازی از درخشان ترین چهره های ادب ایران در سراسر دوره هاست.تولد او را به سال 606 هجری قمری دانسته اند.سعدی بسیار سفر کرده بار ها به حجاز رفته و عمل حج به جای آورده .پس از سفر طولانی به شیراز بر گشته و در سال 691 یا 694 هجری قمری در شیراز وفات یافته است.سخن سعدی در نظم و نثر پس از وی مورد تقدیر قرار گرفته است.از وی علاوه بر دیوان -بوستان و گلستان نیز بر جای مانده است.سعدی از آن مردانی است که حتی در زمان حیاتش شهرتی عالم گیر داشته است .سعدی غزل را به نقطه کمال رسانده است .سخن سعدی را به صفت سهل و ممتنع ستوده اند یعنی سخن او به شیوه ای است که شنونده می پندارد آسان است ولی هرگز نمی تواند نظیر آن را بیافریند

در رحمت
تو از هر در که بازآیی بدین خوبی و زیبایی--- دری باشد که از رحمت به روی خلق بگشایی
به زیور ها بیارایند وقتی خوبرویان را--- تو سیمین تن چنان خوبی که زیورها بیارایی
ملامتگوی بی حاصل ترنج از دست نشناسد--- در آن معرض که چون یوسف جمال از پرده بنمایی
چو بلبل روی گل بیند زبانش در حدیث آید --- مرا در رویت از حیرت فرو بسته است گویایی
تو با این حسن نتوانی که روی از خلق در پوشی--- که همچون آفتاب از جام و حور از جامه پیدایی
تو صاحب منصبی-جانا-زمسکینان نیندیشی--- تو خواب آلوده ای بر چشم بیداران نبخشایی
گرفتم سرو آزادی نه از ماء معین زادی!--- مکن بیگانگی با ما چو دانستی که از مایی
دعایی گر نمی گویی به دشنامی عزیزم کن ---که گر تلخ است شیرین است از آن لب هر چه فرمایی
گمان از تشنگی بردم که دریا تا کمر باشد--- چو پا یابم برفت اکنون بدانستم که دریایی
تو خواهی آستین افشان و خواهی روی در هم کش--- مگس جایی نخواهد رفتن از دکان حلوایی
قیامت می کنی سعدی-بدین شیرین سخن گفتن!--- مسلم نیست طوطی را در ایامت شکر خایی